Gel otur yanıma sevgilim, sana daha önce hiç duymadığın, hiç anlatmadığım bir hikâyeyi anlatacağım.
Kendimi…
Konuşma ne olur kirlettik yeterince sevgimizi saçma sapan kelimelerle. Dinle sadece. Çocukluğumu geçiyorum, seninle mutlu olduğum anlarda yaşadım ben çocukluğumu…
Senden önce sadece siyah beyaza sevdalandım ben. Onunla ağladım, onunla güldüm, kalbimdeki tüm sevgimi ona verdim, onun için kavga ettim, onun için yaşadım, tüm güzel sözlerimi serdim onun ayaklarına. Birçokları yadırgadı sevdamızı, sahte buldu. Anlayamadı siyah beyaza nasıl böyle bağlandığımı. Oysa düşümüzdü sevdamız, düşüncemiz, kavgamızdı, son barikatımızdı Beşiktaş.
Sevgililerim de oldu, sayısını benim bile hatırlamadığım kadar hem de. Erosu kıskandıracak hazlar yaşadık beraber, evet saklamıyorum sana tertemiz gelemedim. Kaybettiğim çok şey oldu. Ama sana sakladıklarım da. Kimseye ağlamadım ben, kimsenin avuçlarına akmasına izin vermedim gözyaşlarımın, uğruna ölmeyi düşündüğüm kimse de olmadı, ona beraber bir ömür boyu yaşamayı teklif ettiğim de, gitme dediğim de.
En büyük mağlubiyetleri de yaşadım hayatta, sıfırı tüketip uçan kuşa borçlandığım anlar da oldu, o İstanbul beyefendilerini önümde hazırolda durdurduğum anlarda. Şu kısa ömrüm boyunca değişmeyen tek şeyse, kendimi unutmamdı sevgilim, kimi zaman siyah beyaz bir kaşkolde, kimi zaman ya hep beraber ya hiç birimiz diye bağırdığım alanlarda, kimi zaman adını dahi unuttuğum hayat kadınlarının koynunda, bir içki masasında kimi zaman, kimi zaman Allah’ın bile unuttuğu bir dağ başında, yapayalnız gecenin kör karanlığında kaldırımlarda çoğu zaman.
Ama seninle hatırladım kendimi yeniden sevgilim, yeniden nefes aldım, aydınlandı dünyam, ışıdı senin deyiminle, sabahları uyanmaya bir nedenim oldu. İşte kadınım, işte karım diyebileceğim biri oldu hayatımda ilk defa. Seninle yaşadığımız bu kısa zaman bugüne kadar yaşadığım çeyrek asırdan çok daha kıymetliydi benim için, dolu dolu yaşadım seni ben, bir anım bile geçmedi sensiz. Senin eksik bulduğun yorgun kalbim çarpmaya başladı ilk kez.
Suçlamıyorum seni sevgilim, huysuzluğum, huzursuzluğum, korkularım… Kaldıramazdın, kaldıramadın da canın sağolsun. Şimdi en doğrusu yanımdan ayrılıp gitmen sen güneşli günlere layıksın, gülümseyen gözlere. Beni boşver, ben yine siyah beyaz atkımı dolayacağım boynuma, içimde aynı hiçlik hissi, bir sigara, bir kadeh rakı, kim bilir hangi köşe başında yok olup gideceğim. Şiirler yazacağım, şarkılar söyleyeceğim sana ve dünyaya olan sevgime dair. O yarım kalan kitabım vardı ya onu bitiririm sanırım. Beni boşver herşeyim. Biliyorum ki her yağmur yağdığında beni hatırlayacaksın, biliyorum evlensen kocanla otururken bile ben geleceğim aklına durduk yerde, çünkü hiç kimse seni benim sevdiğim kadar sevemeyecek, çünkü hiç kimse hiç kimseyi benim seni sevdiğim kadar sevmedi. İşte bu bana kalan tek mutluluk o büyük aşkımızdan.
Elveda her şeyim, merhaba yalnızlığım.
