Ben seni sevdiğim kadar daha önce sadece annemi sevdim. Emindim ikinizin de gitmeyeceğine, emindim ne olursa yanımda kalacağınıza, emindim ne yaparsam yapayım bana gülümseyip sarılacağınıza.
O bana şuan taşıdığım canı vermişti, sen bana yeni bir hayat vermiştin. Senin verdiğin hayatla bir anlam kazanmıştı diğeri. Tüm dünyayı unutup senin sevgin üzerine yeniden inşa etmiştim kendi küçük ütopyamızı. Şimdi sen verdiğin hayatı geri aldın, ne anlamı kaldı diğerinin?
Bilmiyorsun, seni ilk öptüğüm ana kadar en son ne zaman mutlu olduğumu bile unutmuştum ben. Hiç başlamayacaktın, gökkubbe mermi gibi iniyordu üzerimize, gözlerine baktım, mutluluğu gördüm. İnanmadım duyduklarıma, dudaklarına inandım.
Adınla güzelleşti gökyüzü, içime çektiğim havanın ciğerlerimi doldurduğunu hissettim yeniden, yeniden ısındım sevginle, çok uzak memleketimde bıraktığım güneşi buldum ellerinde, bana her dokunuşunda şükrettim Allah’a içimden. Gözlerine baktığımda gözlerim doldu mutluluktan.
Yüzünü bir kez görmem bile yetiyordu her şeyi unutmaya, sana sarılırken bulutların üzerinde uçuyordum, ömrüm boyunca aradığımı bulduğumu hissediyordum. El ele yürürken sokaklarda geleceğimizi hayal ediyordum. Vitrinlere bakıp doğmamış çocuğumuzu giydiriyordum kendimce.
Gittin, alışacaksın yokluğuma da. Bana yine ıssız kaldırımlar düşecek. Tanımadığım insanlarla içki masalarında bulacağım kendimi, saçım sakalım birbirine karışacak, gözümdeki son ışık da sönecek. Eriyip gideceğim bir köşe başında. Her saniye öldüğümü kimse fark etmeyecek. Sen yabancılarla gülümseyeceksin bense bir daha asla gülmeyeceğim.
Doğmamış çocuğumuzu ve dünyanın en mutlu adamı yaptığın kocanı öldürdün sevgilim.
Başın sağ olsun.
Canın sağ olsun.
