Bugün hiç yaşayamadıklarımızı özledin gözümde. Gözlerini usulca devirip boynunu bükmenden anladım. Pişmanlığını… Yalnızlığını…
Senin için kurduğum hayallerin özlemini duyuyordun, beni ve kendini mahrum ettiğin o kutsal anların acısını yaşıyordun kalbinde. Beni sonsuza kadar kaybettiğini biliyor, bir umut arıyordun. Öpemediğim dudaklarıma, başını yaslayamadığın omzuma bakıp bir zamanlar sana nasıl da muhtaç olduklarını hatırladın. Belki de muhtaçlardı hala yüzünde hınzır bir gülümseme belirdi bunu düşününce. Bir an gözlerini kapadın ve başını omzuma yasladığını benimse geceler boyu saçlarını okşayarak sana masallar anlattığımı düşledin, sonu mutlu biten masallar, başrolünde senin ve benim bulunduğum aşk masalları…
Gözünü açınca bu masalları yırtıp atanın sen olduğunu anladın, için ezildi. Bir şeyler söylemek istiyordun, ne söylemek istediğini bilmiyordun. Sözcükler kalbinden boğazına kadar çıkıyor, fakat orada tıkanıyordu. Konuşamıyordun. Gözlerime bakmayı bile hakketmediğini düşünüp gözlerini yere diktin ve bir “görüşürüz” diyebildin sadece.
Bense hala birşeyler arar gibi bakıyordum gözlerine. Kaybettiğim çok şey vardı seninle…
Defalarca yazıp yazıp yırttığım bir şiiri gözlerinin içinde arıyordum. Sana yazmıştım, tertemizdi. Her aklıma geldiğinde içimden akan duygular bir volkan gibi patlıyordu içimde.
İçim acıyordu,
Gülümsüyordum.
Söylenebilecek tüm sözleri tüketmiştim çoktan, bu aşk için her yolu denediğime emindim. Ve uzun zaman önce sana yazdığım defteri kalemimden akan kanlarla mühürlemiştim. Açmayacaktım bir daha emindim.
Sen başkasınındın, bense hiç kimsenin. Her saniye hatırlıyordum bu acı gerçeği, ve gözlerinin içine her baktığımda bir tokat gibi yüzüme vuruyordu gerçeği gözlerin.
Ben, hiç tutmadığım ellerini özledim, hiç öpmediğim dudaklarını, hiç okşamadığım saçlarını…
Sense ellerini tutmamı özledin, dudaklarını öpmemi, saçlarını okşamamı…
Oysa hiç yaşamamıştık biz bunları ve hiç yaşamayacaktık.
Çünkü sen başkasınındın artık, bense hiç kimsenin.
Bunları sana söylemeyecektim,
Söylemedim.
