İnsanlar sokağa dökülmüş, bu şehrin kalabalığı beni boğuyor. Çoluğu çocuğu genci yaşlısı sokakta, aslında sevindirici bir şey bu. Ama benim adıma değil. Ben boş sokakları severim, güneşin tam altında kimsenin olmadığı yokuşsuz yollarda saatlerce yürümeyi ve düşünmeyi. Artık kesin kararımı verdim, bu şehir beni mahvediyor. Hemen evime döndüm kalabalıktan, yaktım sigaramı aldım bilgisayarı kucağıma, başladım amaçsız amaçsız dolaşmaya. Keşke dedim resim yapabilsem, oysa düz çizgi bile çekemem o kadar beceriksizim yani. Bu şehirden gideceğim günü iple çekiyorum. Sahi bu şehirden gidebilecek miyim?
