Hiç dönesim yoktu İstanbul’a baba evinde ne de rahatmışım meğer. Nasıl özlemişim herkesi, ailemi, memleketimi. Ana gibi yar, Adana gibi diyar yokmuş meğer. Herşeye rağmen döndüm kirli havasına İstanbul’un. Ben bu şehre nasıl da aşıktım. Çocukluğumdan beri İstanbul’a geleceğim, Beşiktaş’ta oturcağım diye hayaller kurardım. Al İstanbul’a geldin, Beşiktaş’ta evin oldu… Eee ne oldu? Sevdiklerini yılda birkaç kez anca görüyorsun… Her gün hayat kavgasında oradan oraya koşturuyorsun… Yıllar önce rahat batmış demek. Pişman mıyım? Değilim. Ama neden pişman olmadığım hakkında en ufak bir fikrim yok…
Galiba İstanbul’a kızdım sadece biraz,ama hala seviyorum O’nu…
