Bir ara kendimi kaybetmiştim, sonra buldum. Büyük hayal kırıklığı oldu benim için.
Bu muyum lan ben? Herhangi biri mi? Bugüne kadar gelmiş milyarlarca insandan herhangi biri. “Herhangi” aslında ne kadar ağır bir ithammış, ne kadar büyük bir hakaretmiş onu anlıyorum şimdi.
-Bence şimdi sen de herkes gibisin, sevgili.
-Ne sandım öyleyim tabii…
Scrubs’ın müziğindeki gibi;”I’m not superman” . Uçamıyorum, yazamıyorum, gülemiyorum. Herhangi biri bunların bazılarını yapabiliyor.
Okuyamıyorum, izliyemiyorum, tahammül edemiyorum….
Ama çok güzel saçmalıyorum.
Eskiden çok ağır gelirdi, sürüden olmak,diğer insanlara benzemek. Şimdiyse bu ağır gerçekle başbaşayım. Üstelik artık benzerliklerimin değil, farklılarımın acı verdiğini anlıyorum.
Çocukluğumu özlüyorum,
Herhangi bir çocuk gibi yaşanmış ve bir türlü bitirilememiş,unutulamamış çocukluğumu…
Hem de herhangi biri gibi…
Aynen öyle işte….
Şimdi yeniden kaybetmek istiyorum kendimi.
yazılarınızı severek ve hissederk okudum.yazan ve yazdıranın yüreğine sağlık :)) devam..!!
Gül hanım samimi duygularınız için teşekkür ederim :)
aha işte tam bu
kendimi kaybettim
kaybetmek sonra bilmak
bi poka yaramamak
üzülmek
sonra sallamamak
bulduğunu ortaya koymamak
yani aslında bulunan şey
kıymete bindiği için
buzdolabının en dip köşesine tıkıştırmak
zamanı gelince çıkartmak
buzunun çözülüp kıvama gelmesini beklemek
arada film izlemek
düdüklü tencerede bulunan beni pişirmek
sonra yiyip kusmak gerek
peki ne zaman zamanı gelince
bi engel olmazsa
olsada olmasada kalanı (kusmuğu ortaya dökmek)
kaçışanları izlemek
kalanlarla ortalığı temizlemek
onlar dosttur onlar arkadaştır
içlerinden biri sevgilidir
biri ailedir
biri evcil hayvanındır
peki kaç kişi kalmıştır geriye
sağ elinin parmağı kadar
yada sol ayak parmakların kadar
o kadar
…