Bu karanlık mezarda
beni yalnız bırakan dostlarım
elveda!..
Kim bilir buluşuruz başka bir baharda
cebimde tüm şiirlerim yarım
sözlerim havada…
Yapayalnız düştüğüm bu soğuk darda
birkaç şiirdir arkadaşlarım
birkaç öksüz Fatiha…
Ahmet Çağrı Özsema
Havlu Hiç evlenmemiş bir gelinin Çeyiz sandığındaki El işlemeli bir havludur Bana yadigâr kalan halamdan. Ki milyonlarca kızın kaderidir Sandığını hiç açamamak. Çok kısadır halam gibilerin hikâyesi Çay, televizyon, dikiş…
Biten bir aşka üzülmek için fazla kirli bu dünya. “Benimsin” diyebilmek için hayat çok kısa. Ne gündüzler mutlu olabilmek için yeterince aydınlık Ne de geceler yeter yaralarımızı saklamaya. İtiraf…
Hadi gel, Bir şehri baştan yaratalım seninle Öpüşmediğimiz telefon kulübesi, Sarılmadığımız otobüs durağı, El ele tutuşmadığımız sokak kalmasın Tek tek oturalım bütün parklarda Kuşlar bile bizi kıskansın Öyle oturup kalalım…
Güneş yavaş yavaş göz kırpıyor Ben hâlâ kendi karanlığımdayım. Sabah ezânı, kuş sesleri, rüzgar hışırtısı Hepsi var. Bir sen yoksun, Sen yoksan ben de yokum. Sen yoksun, Şimdi sensizlik vaktidir.…
Bir kız, aynı çatı altındayız, hiç konuşmadık, adını da bilmiyorum. Kimmiş, neymiş umurumda değil! Yalnız bir otobüste gözgöze geldik, yalnız birkaç saniye. Ama gelse ser dese yüreğini önüme, sersem yüreğimi…
Uyuyorsun. ve beni yaşıyorsun. kimse yok bu dünyada Tüm evren yatak odamız. Sadece seninle ben varız. Gözlerini kapattığın anda bitiyor bana olan öfken Biliyorum. Belki o yüzden gecelerce uyumuyor…