“Tüm dünyanın tanımasını istediğin biri var mı?” Diye sorsalar tereddüt etmeden dedem derdim.
Kimse için bir kahraman değildi belki ama benim çocukluk kahramanımdı.
Hiç kimseye kötülük düşünmezdi, yakınındaki kimsenin de düşünmesine izin vermezdi. Kelimelere takardı, benim gibi, alıngandı. Güzel yüzlüydü, güzel gülümserdi…
İki kelimeyi yan yana getirebiliyorsam eğer bu gücün bana ondan geçtiğini düşünürdüm. Her konu hakkında bir hikayesi vardı. Söyleyecek mutlaka sözleri vardı ve hepsi iyiliğe dairdi.
Her gün sabahın ilk ışıklarıyla gözlerini açar her gün hiç aksatmadan traşını olurdu. Dükkanın önünü sulardı, bereketi bol olsun diye.
Ne zaman göz göze gelsek gülümserdi. Herkesten daha sıkı tutardı ellerimi.
Babaanneme 60’ında da 70’inde de 80’inde de aşıktı, gözü bu dünyada başka hiçbir şeyi görmezdi. Her sevgililer gününde babaanneme bir tepsi kadayıf yapardı, gücü ona yeterdi. Elinde olsa hiç düşünmeden dünyaları ayağına sererdi.
Dünya onun hayal ettiği gibi bir yer olsaydı hiç kuşkusuz daha güzel bir yer olurdu.
Varlığı da görüşmüştü, yokluğu da… Kendi halinde bir adamıdı ama güçlüydü, hem de son gününe kadar güçlüydü.
Canının yandığına hiç acımazdı da insanları rahatsız etmekten korkardı.
Geleceğe dair umudunu hiç yitirmedi. Her hafta aksatmadan sayısal lotosunu oynar, sizin için derdi.
Birbirine sıkı sıkıya bağlı bir aile olmayı ondan öğrenmiştik.
Giderken bana ismini bıraktı, bir de ömrümün sonuna kadar sol yanımda hissedeceğim bir boşluk.
Son nefesime kadar özleyeceğim seni…
Dedem…
Atam…
