İçimde onca sevgi yok oluyor. Kimse farkında bile değil zaten kimsenin de umrunda değil,kimse de benim umrumda değil. İnsanların yüzlerinde hiçbir şey göremiyorum artık. Tüm görüntüler belirsiz bir karanlıktan başka birşey değil. Kaybettiğim onca şeye rağmen hala nasıl ayaktayım anlamakta zorlanıyorum. Yitip giden hayaller, varılamamış hedefler ve yıllar yıllar önce kaybettiğim mutluluk…
Omuzlarımda binlerce yıl yaşanmış bir mutsuzluğun ağırlığı var daha ne kadar kaldırır aciz bedenim bu yükü bilemiyorum. Sanki tüm dünyayı omuzlarımda taşıyorum. Boşa yaşamışım bunca yıl. Okuduğum, yazdığım, öptüğüm, seviştiğim kadınlar bir yokluktan başka bir şey değillermiş.
Bense dağ başında bir ağacın yaprağıymışım sadece, hiç kimsenin erişemeyeceği yükseklikte bir dağın zirvesindeki ağacın yaprağı… Ve sarardım,soldum… Aylardan Ekim, şimdi sonbahar, sonsuzluğa savrulmanın kimsenin ayakları altında ezilmeden sessizce toprağa karışmanın vakti.
Bahar bir daha gelir mi dersin?
