Şart oldu iade-i itibar, ey 2010 benden çekeceğin var.
Bilemiyorum bu durgunluk, suskunluk nereye kadar gidecek. İçimde beni sürekli durduran bir şey var. Elimi uzatsam alabilecekken istediklerimi başımı ters yöne çevirip gidişine bırakıyorum hayatı. O, bana gelsin istiyorum. Hep dedim başka devrin adamıyım ben diye, işte 2010 geliyor, yani 10lar yepyeni bir devir işte sana, hayat daha ne sunabilir bilmiyorum. Sahip olduklarımın farkındayım ama mutlu olamıyorum. Ne bir şey sonuçlansın istiyorum, ne de yeni bir şey başlasın. Sessizce bir köşede oturup yeni mucizeler bekliyorum. İşin kötüsü bu mucizelerin olacağına kalpten inanıyorum. İnanıp da aldanmak kötü mü bilemiyorum.
Hiç kimseyi sevmiyorum, hiçbir şeyi istemiyorum. Tutkularım çok derinlerde saklanıyor, kendimden bile koruyorum, su yüzüne çıkarmıyorum. Oysa ki tutku devri yaşadığımız, tutku duyduğun her şey elbet bir gün senin olacak. Belki de sahip olmaktan korkuyorum, o beklenen tadı vermeyeceğini biliyorum.
Tek kalsam şu gökkubede, kimse olmasa, kuşlar bile. Korkutucu, basık, zavallı biliyorum. Ama duysam o derin sessizliği belki o zaman, işte o zaman, esas o zaman tam da o zaman bağıra bağıra söyleyebilirim istediklerimi. Hayır, ne utanç ne de kaybetme korkusu bu. Zaferlerin de mağlubiyetlerin de en büyüklerini yaşadım hem de yaşamam gerektiğinden çok daha önce. Olsa olsa o ben tarafı tutkularımın, kimseye vermeye kıyamadığım kadar ben, salt ve saf ben.
Konuşmaya başladığım yıl öğrendim, yeni bir yılın, yeni bir yaşın, yeni bir yaşam olmadığını. Gereksiz ve anlamlar yüklemesem de değişmek için bir fırsat elbette, yırtıp atacağım o bir gününde bile mutlu olamadığım takvimi, yerine yenisini asacağım. Bilmiyorum, belki de bu yıldan kalma birçok şeyi yakacağım.
Bu kadar uyuşukluk yeter, 2010 da daha fazla yorulacağım. Ve ertelediğim, vazgeçtiğim ya da unuttuğum diyelim zaferler, bekleyin yine geleceğim, en azından yolunda gebereceğim.
