Hayat yerde kalmam için elinden geleni yapıyor, bazen lanetlendiğimi düşünüyorum. Umutsuzca bu laneti bozabilmek için yeni yollar deniyorum, fakat her seferinde biraz daha aşağıda biraz daha yorulmuş biraz daha üzülmüş buluyorum kendimi. Sanırım direnişlerimin son nefesleri bunlar, herşeyin bir anda bozulduğu gibi bir anda her şey yoluna girebilir mi yeniden? Yeni mutluluklar yaratabilir miyim mağlubiyetlerimin arasından?
Öyle umut ediyorum, içimden bir ses yine güzel günler göreceğimizi söylüyor, fakat mağaranın çıkışını gösteren o ışığı bir türlü göremiyorum. Yine de ayaktayım, her şeye rağmen ayakta kalmaya devam edeceğim.