Kaderde ayrılık varmış oysa ben bunu hiç düşünmemiştim.
Çarşı bir ruhtur,adı gitse de ruhu kalır!
Güzel şeyler elbet biter derlerdi inanmazdım. Ölümle yaşamı ayıran çizginin bile ayıramadığı aşıkları, kardeşi kardeşe küstürerek ayırırlarmış. Şimdi kelimelerin anlamsız, sessizliğin hüzün olduğu yerdeyiz. Herkes kederimizi arttırmak için elinden geleni yapmışken siz ilk defa ağlattınız bizi. Oysa çocukluk kahramanlarımızdınız, herkes geri çekilirdi siz çekilmezdiniz. Uzak köşelerden sizi izlerdik, hiçbir şey size olan sevgimizi ve güvenimizi zedeleyemezdi. Son barikatın liderleriydiniz siz. Çarşının gözüpek çocukları hayata siyah beyaz iplerle sarılı yaşamların abileriydiniz.
Ağlarken sırtımızı sıvazlayan, kadere ve düzene en okkalı küfürlerimizi sallarken içimize umut olan besteleri yazan, inadına yıkılmayan, inadına gülümseyen sizler değil miydiniz? Sizler değil miydiniz anlatılan hikayelerin kahramanları? Şimdi sadece Beşiktaş diyorsunuz, önceden neydi ki?
Aslolan hayattır, hayatsa Beşiktaş.