Şehr-i turuncuda son günlerim. Ne zaman başım sıkışsa, içim daralsa kendimi doğduğum topraklara atıveriyorum. Memleket hissi gerçekten çok farklı. Takvimden sayfalar yırtıldıkça daha iyi anlıyor insan bunu. Nerede duymuştum hatırlamıyorum, insanın ten rengi bile doğduğu toprakların rengine benzermiş. Gerçekten doğru. Her gün en pahalı restoranlarda yediğim salata burada annemin içine turunç sıktığı salatanın tadını vermiyor işte. Hiçbir yer burası gibi olmuyor. Anne kucağı, baba ocağı yani çocukluktan bu yana kurtulmak için elimden geleni yaptığım şeyler aslında hayatta eşi benzeri olmayan mucizelermiş.
Burada hep güzel günlerimi hatırlıyorum. Kendimi buluyorum, güç kazanıyorum. Burada savaşılacak bir şey yok. Burada nefret edilecek bir şey yok. Burası benim evim.
Ne yazık ki artık dönüp savaşmaya devam etmeliyim,”daha iyi bir yaşamın izinde…”
Dönüş
