Çocukluğumdan bu yana hüzünlü şarkılar dinler, romantik komediler izler, hüzünlü hikayeler okurum. Birini etkilemek istediğimde neşeli halimden çok, hüzünlü halime bürünürüm. Bir sigara yakıp asla düzeltemeyeceğim sorunlarımı düşünmeye başlarım. Uzaklara bakarım, anılara dalarım. Bazen farketmez beni etkilemek istediğim kişi, başka biri daha hızlı davranıp alıp gider kızı. Daha hızlı davranıp benim etkileyebileceğimi bildiğim halde, gözlerimden hüznümü okuyamayan kızı napayım ben der oturmaya devam ederim.
O yüzden yalnızlığımdan yakınmam pek. Ama insan doğası işte yalnız yaşamaya uygun değil ki. Sürekli birine ihtiyaç duyuyor.
Bu dünya günübirlik yaşayanlar için çok güzel, benim gibi gerçek aşkı arayanlar içinse cehennem…