Bir şeyleri değiştirmek istiyorsan kendinden başlamalısın. Nasıl ki hayat olması gerektiği gibi değil olduğu gibi, sen de kendini kabullenmeli, hayatın bazı gerçeklerini reddetmemelisin. Bu hayatta tek bir şansımız var sonuçta ve birçok bilet tek yön aslında.
O zaman duyduğun tüm seslere sus deyip, kendinle başlamalısın. Geçmiş artık geçmeli, bakmamalısın geriye, arkanda gözlerin yok senin. Kaybettiklerin, vazgeçtiklerin, yarım kalanlar, affetmediklerin…
Önce kendini affetmelisin, hiçbir hata alıkoymamalı seni yenilerini yapmaktan. Unutma tüm bu dünya sonsuz bir dönüşüm, başka bir şey değil ve sonsuza kadar değil hiçbir şey.
Yola çık! Göreceksin sana bütün yollar açık! Koyma valizine geçmişten hiçbir şey. İçindekilerle yürü sadece.
Gitti mi? Gitsin.
Bitti mi? Bitsin.
Sen yanında hiçbir şey olmasa bile sensin!
Bulunduğun yere bak, yanındakilere bak! Vazgeçemeyeceğin ne var bu hayatta? Hangi evet, asla hayır olmayacak? Hangi hayır, bir gün evet olmayacak? Beynine taktığın bütün deneyim prangalarını çıkar. Unutma mezarlıklar vazgeçilemeyecek insanlarla dolu. Bu yolculukta hiçbirine ihtiyacın olmayacak.
Evet, yalnızca aptallar aynı şeyi yapıp farklı sonuçlar bekler, ama yalnızca aptallar mutludur belki de. Sen aptal değilsin, belki de öylesin. Söyle bana geçmişe demir atmak aptallık değil de ne? Hangimiz aptallık yapmıyoruz en dikkatli anlarımızda bile?
Hepimiz yalnızız. Bunda sıkılacak bir şey yok. Kim olursa olsun yatağında, gözünü kapadığın an yalnızsın, kiminle oturursan otur sofraya, yalnızca kendi yediklerinle doyarsın.
Korkma kendinden. İtiraf et diğerlerinden çok da farklı olmadığını. Yaşanmışlıklar, yaşanacaklar kim bilir kimin kurgusu? Üzülmek niye, bu sessizlik neden? Kalk ayağa, herkes kadar herkessin işte, herkes ne kadar kendiyse.
Vakit o vakit değil, nefes almakla sınırlı değil hayat. Sen yeter ki değiş. Sen yeter ki güçlen, sen yeter ki yarım kalma.
Yarın, ertesi gün, daha ertesi…
Mutluyum diyebilene kadar,
Her sabah yeniden,
Her sabah bambaşka bir sesle,
“Merhaba Yeni Hayat!”