Adam kalır,
“Adamsa elbette…”
Çağan Irmak’ın “Issız Adam” filminin sevilmesinin en önemli nedeni bence bu düşünceyi anlatan ender filmlerden biri olması. Her kadın terkedildiğinde asla unutulmamayı hayal eder, eski sevgilisinin son aşkı olmayı dönmek istediği zaman bir köşede çaresizce onu bekleyen bir erkek olmasını diler, oysa o yaşamına devam eder kariyeri gelişmeye devam eder, başka adamdan çocukları olur, başka ülkelere taşınır. Başka hayatlarda aynı aşkı yaşamaya devam eder.
Oysa erkek bunu yapamaz. Yalnızdır o, dostu yoktur, başkalarının hayatında yer edinemez kendine. Sevdiği kadınla birlikte gider sevdiği her şey. O kalır, tek başına kalır, paramparça kalır. Bir başka bedende aynı aşkı yaşamayı reddeder.
Adam dünyanın ve toplumun “hızlı yaşamalısın, erkeksin” baskıları altında ezilirken hızlı sarılmış bir film gibi hiçbir şey anlamadan filmin sonunun geldiğini anladığında film çoktan bitmiştir. Adam filmin tekrar başlaması için sinemada aynı koltukta beklemektedir, oysa film çoktan başka salonlarda oynatılmaya başlanmıştır.
Mutluluklarını hızlı yaşaması istenilen erkek, hüzünlerini, kederini, acısını yavaş yavaş yaşar. Çünkü tüm güzellikleri tüketmiştir geriye kalan uzun zaman için elinde yalnızca acı kalmıştır.
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya
çıldırasıya…
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,
yüzde hudutsuz kere yüz…
Kadın erkeğe dedi ki:
-Baktım
dudağımla, yüreğimle, kafamla;
severek, korkarak, eğilerek,
dudağına, yüreğine, kafana.
Şimdi ne söylüyorsam
karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana..
Ve ben artık
biliyorum:
Toprağın –
yüzü güneşli bir ana gibi –
en son en güzel çocuğunu emzirdiğini..
Fakat neyleyim
saçlarım dolanmış
ölmekte olan parmaklarına
başımı kurtarmam kabil
değil!
Sen
yürümelisin,
yeni doğan çocuğun
gözlerine bakarak..
Sen
yürümelisin,
beni bırakarak…
Kadın sustu.
SARILDILAR
Bir kitap düştü yere…
Kapandı bir pencere…
AYRILDILAR…
NAZIM HİKMET